Justmine 

Poza tym chciałbym już zobaczyć twoją mordę. Ktoś kto nie boi się ośmieszenia napisałby: tęsknię.

- Mnie się nadal wydaje, że to "prawdziwe życie" dopiero ma nadejść.

- Tak, jasne, kiedy jesteśmy młodzi, wydaje nam się, że przeżywamy ciągle wstęp do życia. Mamy 20 lat, 30 i myślimy: "Prawdziwe to dopiero się zacznie". Przebiegamy przez te progi, czekając na jakiś przełom, a to, co jest teraz...

- Jest nieważne.

- Jest czekaniem. Zmartwię panią. Ta choroba nie mija. Wciąż się myśli: "Zaraz, już zaraz zacznę żyć". Już, już, jeszcze jeden tekst napiszę, jedne zajęcia poprowadzę i zaczynam żyć.

Piszę ten list jedynie dlatego, że znów przypłynęła do mnie fala wielkiej tęsknoty za tobą i od kilku dni paraliżuje mnie i nie daje o niczym innym myśleć. Tu kiedyś wypadł mi talerz z rąk, bo nagle zjawiłeś się w moich oczach. A wczoraj, wyobraź sobie, założyłam bluzkę na lewą stronę. I przecież przeglądałam się w lustrze przed wyjściem. Ale jakbym nie widziała w nim siebie. Dopiero koleżanka w szpitalu zwróciła mi uwagę. Powiedz, czy to jest normalne? Tyle lat minęło, a wciąż nie mogę sobie poradzić z miłością do ciebie.